🦬 10 Pytań Do Lektury Akademia Pana Kleksa

Przeczytajuważnie fragment ,,Akademii Pana Kleksa" (podręcznik s. 124-126) i wykonaj zadanie: Przypomnij sobie, jaki plan dnia obowiązywał w Akademii i wykonaj zadanie: Mieć olej w głowie. Mieć otwartą głowę. Pan Kleks powiedział ,,Ja wam po prostu pootwieram głowy i naleję do nich oleju".

1. Zanim Adaś Niezgódka trafił do Akademii pana Kleksa byłniezdarny, niepoukładany i marudny2. W jakim wieku Adaś Niezgódka trafił do Akademii?12 lat3. Przy jakiej ulicy mieściła się Akademia pana Kleksa?Czekoladowej4. Ile pięter znajdowało się w budynku Akademii?trzy5. W jaki sposób pan Kleks dostawał się do pomieszczenia ze swoimi sekretami?przez komin6. Na którym pietrze Akademii mieszkał pan Kleks?drugim7. Kto mógł uczyć się w Akademii?chłopcy o imieniu zaczynającym się na A9. Kto dostarczał piegi panu Kleksowi?golarz Filip10. Po co pan Kleks wysłał Adasia do bajki pana Andersena?po zapałki11. Ile sióstr miał Mateusz?cztery12. Kogo Mateusz zastrzelił ze swojej broni?króla wilków13. Jaki prezent otrzymał Mateusz od doktora Paj-Chi-Wo?magiczną czapkę14. Jaką zdolność miała czapka podarowana przez doktora Paj-Chi-Wo?jej właściciel mógł zamienić się w dowolną istotę o jakiej pomyśli15. Co się stało z rodzicami Mateusza?zostali zamordowani przez wilki Powiązane z testem z Akademii pana Kleksa Trudno w to uwierzyć, ale Akademia Pana Kleksa była pisana w czasie okupacji, została ukończona w 1945 roku. Wielu krytyków zastanawiało się nad tym, jak autorowi udało się wykreować tak niezwykły, kolorowy świat, podczas gdy za oknem rozgrywało się piekło wojny. Akademia Pana Kleksa była wielkim książkowym sukcesem, pierwszy ^{12. POŻEGNANIE Z BAJKĄ Księżyc raził mnie w oczy i oblewał swoim tajemniczym blaskiem. Usiadłem na ławce, gdyż poczułem nagle okropne znużenie. Całym wysiłkiem woli panowałem nad sobą, aby nie usnąć. W tej samej jednak chwili uderzyła mnie rzecz niezwykła: gmach Akademii nie był już dawnym wspaniałym gmachem. Nie spostrzegłem zupełnie, że zmniejszył się o połowę i nadal kurczył się w moich oczach. To samo stało się z parkiem i z otaczającym go murem. Szumiało mi w uszach, a przed oczami fruwały czerwone płatki. Gmach Akademii zmniejszał się bez przerwy. Gdy był już wielkości zwyczajnej szafy, z drzwi jego wyszła jakaś maleńka postać która zbliżyła się do mnie. Był to pan Kleks. Taki sam pan Kleks, jakim widziałem go niegdyś w szklance. Tymczasem niebo nade mną się obniżyło i księżyc wisiał na nim jak lampa na suficie. Mur otaczający Akademię przybliżył się i wyraźnie rozróżniałem w nim furtki prowadzące do sąsiednich bajek. Czas upływał i wszystko dokoła mnie kurczyło się coraz bardziej. Powieki mi się kleiły i ogarnęła mnie taka senność, że niepostrzeżenie usnąłem. Gdy po chwili otworzyłem oczy, przeobrażenie otaczających mnie przedmiotów dobiegało końca. Znajdowałem się w pokoju oświetlonym z góry dużą kulistą lampą. Gmach Akademii przemienił się w klatkę, w której siedział zamyślony Mateusz. W miejscu gdzie przypadał park, leżał piękny zielony dywan, haftowany w drzewa, krzaki i kwiaty. Tam, gdzie był mur, stała biblioteka, a furtki w murze zamieniły się w grzbiety książek, na których wyciśnięte były złotymi literami ich tytuły. Znajdowały się tam wszystkie bajki pana Andersena i braci Grimm, bajka o dziadku do orzechów, o rybaku i rybaczce, o wilku, który udawał żebraka, o krasnoludkach i sierotce Marysi, o Kaczce Dziwaczce i wiele, wiele innych. Siedziałem na tapczanie, a u mych stóp na podłodze stał pan Kleks. Był już nie większy niż mój mały palec. Rąk i nóg jego nie mogłem zupełnie rozróżnić i właściwie jedynie łysa główka jaśniała w świetle lampy. Ująłem go delikatnie w dwa palce i postawiłem na swojej dłoni. Ledwie dosłyszalnym głosem pan Kleks rzekł do mnie: – Bądź zdrów, Adasiu, musimy się pożegnać. Jesteś miłym i dzielnym chłopcem. Życzę ci powodzenia w życiu. Kto wie, może spotkamy się jeszcze w jakiejś innej bajce. Po tych słowach pan Kleks stał się znów o połowę mniejszy. Był wielkości śliwki, a potem – potem już tylko wielkości orzecha laskowego. I nagle zaszła rzecz najmniej oczekiwana. Przedmiot wielkości orzecha laskowego przestał być panem Kleksem. A stał się guzikiem. Po prostu zwyczajnym guzikiem, który połyskiwał bladoróżową powierzchnią. Mateusz, zdawało się, czekał tylko na ten moment. Wyfrunął z klatki, usiadł mi na ramieniu, potem zeskoczył na moją dłoń, porwał w dziób guzik i sfrunął z nim na podłogę. Czyż nie domyśliliście się jeszcze, że był to guzik od cudownej czapki bogdychanów, cudowny guzik doktora Paj-Chi-Wo, mający przywrócić Mateuszowi jego książęcą postać? Czyż nie przyszło wam dotychczas na myśl, że pan Kleks był owym guzikiem, który doktor Paj-Chi-Wo przeobraził w człowieka? Jeżeli chodzi o mnie, uprzytomniłem sobie to dopiero wówczas, gdy dostrzegłem stopniowe przemiany Mateusza. Począł on mianowicie pęcznieć i powiększać się. Skrzydła jęły pomału przybierać kształt ludzkich ramion, nogi wydłużyły się, na miejscu dzioba zaznaczyły się zarysy twarzy. Przybierając coraz bardziej na wzroście, Mateusz już po kilku minutach stał się większy ode mnie. Zanim zdążyłem zdać sobie sprawę z zachodzących w mych oczach wydarzeń, ujrzałem przed sobą wytwornego pana w wieku lat czterdziestu, o włosach przyprószonych lekką siwizną. Skłoniłem się przed nim nisko i rzekłem: – Cieszę się, że mogę powitać Waszą Książęcą Mość. Sądzę, że Wasza Książęca Mość zasiądzie niebawem na tronie swojego ojca. Przemówienie moje nie bardzo było udane, ale przecież nie miałem nawet czasu, aby je sobie obmyślić i przygotować. Mateusz, przeobrażony w człowieka, wysłuchał mych słów z powagą, a potem nagle roześmiał się serdecznie, pogłaskał mnie po twarzy i rzekł: – Kochany chłopcze! Nie jestem żadnym księciem. Po prostu opowiedziałem ci bajkę, a tyś uwierzył w jej prawdziwość. Historia o królu wilków była przeze mnie zmyślona. – No, a książę? A doktor Paj-Chi-Wo? – zapytałem zdziwiony. – Bajka zawsze jest tylko bajką, mój chłopcze – odrzekł z uśmiechem. – Kim więc jesteś, Mateuszu? Co to wszystko ma znaczyć?! – zawołałem gubiąc się już zupełnie. – Jestem autorem historii o panu Kleksie – odparł szpakowaty pan. – Napisałem tę opowieść, gdyż ogromnie lubię opowieści fantastyczne i pisząc je, sam bawię się znakomicie. Z tymi słowy wziął ze stołu otwartą książkę, która tam leżała, zamknął ją i wstawił do biblioteki obok innych bajek. Na grzbiecie tej książki widniał napis: Akademia pana Kleksa. Źródło ; Pages: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10} . 156 52 148 207 208 380 124 153

10 pytań do lektury akademia pana kleksa